پر مي كشم به سوي خيال



و چه بي پروا در روياي كاذب خويش رها مي شوم



هيچ نيست جز سكـــــوت...



سكوت ... سكوت ... و باز هم سكوت...



واي كه چقدر اين سكوت مبهم را دوســت دارم



و چه بي صبرانه فرياد غرق در اين سكوت را



به انتظار مي نشينم



هيچ نمي گويم...



دارم كه بگويم



اما نبايد گفت                                               



شايد اين سكوت زيباتر است



فرياد سكوتم را هيچ كس نشنيد



يا كسي نخواست كه بشنود



در خود شكستم



نابود شدم



باريدم... 



                                       و هيچ كس نفهميد كه چه شدم...